من کجا و تو کجا که شنيدم قطره هاي خونت با همين خاک هاي شلمچه يا طلاييه، يا شايد با آب هاي اروند همراه شد تا من را که بعد از سال ها به زيارت تو کشانده، هشدار دهد و کسي از درونم فرياد بزند که:

"هاي! مي داني فاصله خوني که در رگ توست با آن قطره هاي خون در چيست؟"

من کجا و تو کجا که شنيدم چقدر راحت چشمت را به زرق و برق چراغ هاي شهر بستي! چراغ هاي چشمک زني که مردمش را از نگاه به آسمان باز مي داشت و تو اما دنبال ستاره ها بودي و همين شد که خودت هم يکي از ستاره هاي آسمان شدي.

من کجا و تو کجا که شايد در يک لحظه ملکوتي، به قشنگي تمامي عمر آدم ها، کوله بار گناهانت را زمين گذاشتي و قنوت کردي، سجده کردي، سجده شکر يا توبه نمي دانم، هر چه بود در يک لحظه عهدي بستي و تمام شد و همه چيز از همين يک لحظه شروع مي شود، لحظه هايي که شايد يک چشم بر هم زدن طول نکشند، اما چشمه اي در قلب آدم ها مي جوشانند که سعادت عمري را رقم مي زند، لحظه اي که ميثاق مي بندي همان باشي که او مي خواهد.

وقتي بر خاکي که روي آن افتاده بودي قدم مي زدم، با تو پيمان بستم، کوله بار گناهانم را همان جا روي زمين بگذارم و همان ميثاقي را ببندم که تو با خدا بستي.

هنوز کلام پير جماران را از ياد نبرده ام که گفت جنگ تمام نشده است، جنگ ما جنگ حق و باطل است و تا پايان تاريخ ادامه خواهد داشت و من هر روز در کشاکش زندگي معناي اين کلامش را در مي يابم، در جنگي که هنوز تمام نشده است با مسئوليتي هزاران بار سنگين تر.

گاهي که بار سنگين اين مسئوليت را بر دوشم احساس مي کنم دلم براي آسمان تنگ مي شود.

و تو مي داني که در اين زرق و برق شهر ها پيمودن راه آسمان چقدر سخت است.

همراهيم کن

.تا شايد من هم به آسماني که بپيوندم.

.تا شايد من هم يکي از آن هايي باشم که امام عصر (عج)، براي خودش انتخاب مي کند.

.تا شايد من هم مثل تو پرواز کنم.

اللهم ارزقنا توفيق الشهاده في سبيلک  بين يدي وليک

بخش فرهنگ پايداري تبيان